Op een maand na 50 jaar getrouwd

Datum :

Mijn feestjurk hing al klaar

Dat kees niet meer beter ging worden dat wisten we, maar dit was nog totaal onverwacht.
Afgelopen zomer hoorde we dat Kees ongeneselijk ziek was en dat hij rekening moest houden met een jaar á anderhalf jaar. De wond op zijn buik wilde niet goed genezen. Een paar keer per week kwam iemand van de thuiszorg de wond verzorgen. Er was een soort team dat elkaar afwisselde, daardoor hadden we altijd een bekend gezicht.

Het bericht van de arts heeft enorme impact gehad op ons leven. De eerste weken waren we heel verdrietig en hebben we veel met elkaar en de kinderen gesproken. Gelukkig hebben we de knop om kunnen zetten en zijn we vooral gaan doen wat we nog wilde. Heel simpel hoor. We hebben veel gewandeld en vooral van elkaar, de kinderen en de kleinkinderen genoten. Het was een hele intense tijd die ik, gek genoeg, niet had willen missen.

Uiteraard waren er nog altijd hele verdrietige momenten en soms zelf momenten van paniek. Zeker bij mij. Hoe moest ik straks verder zonder kees!! Eén keer had ik het helemaal te kwaad. Ik was zo van de kaart en kon niet meer stoppen met huilen. Kees was hier ook helemaal van ontdaan en kon me niet goed troosten. Toevallig kwam op dat moment Tineke van de thuiszorg. Ze zag mijn paniek, maande mij tot zitten en op adem te komen. Ze nam uitgebreid de tijd voor mij en luisterde naar me. Wat was dat ontzettend lief en dat heeft zo geholpen. Tineke vertelde ook dat er een organisatie is waar ik terecht kon als Kees er niet meer is en dat daar meer mensen zijn die hun partner hebben verloren. Dat gaf mij een beetje rust. Ik stond er straks dus niet ‘alleen’ voor.

Nu was het zover Kees is onverwacht in zijn slaap overleden. Dat moment kan ik maar niet vergeten. Hij lag koud naast mij. Ik kon niks meer voor hem doen. Precies een maand voor ons 50-jarig huwelijk. We hadden een feest gepland waar we enorm naar uitkeken.

Een paar weken na de uitvaart kwam Tineke nog een keer langs. Ze nam weer de tijd voor me en ook nu attendeerde ze me op Stichting Nabestaandenzorg. Ik vond het nogal wat om de stap te nemen. Tineke vertelde dat het mogelijk was om een boeket te bestellen bij de stichting en dat ik dan vanzelf contact kreeg.

Heel toevallig kwam het boeket op de dag dat we 50 jaar getrouwd waren. Ik was op van verdriet die dag. Had nergens zin in en wilde niemand zien. Bij het boeket zat een kaartje met een gedicht. Het was een klein gebaar, maar het deed mij zo goed.

Een paar dagen later belde Ellen de vrijwilliger van de stichting. We hebben een heel prettig gesprek gehad. Ik kon mijn verhaal kwijt. Ellen nam de tijd voor me ze luisterde. Ellen is daarna een aantal keer bij mij thuis geweest. Na een paar maanden heb ik de stap genomen om naar het Nabestaandencafé te gaan daar ontmoete ik andere weduwen en weduwnaars. Door onze verhalen te delen kreeg ik weer vertrouwen in de toekomst en heb ik nu het gevoel weer enigszins op eigen benen te staan.

Ik ga trouw elke maand naar de ochtend, want ik vind het ook heel fijn om over Kees te kunnen blijven praten en te horen hoe anderen hu weg weer vinden. En ik merk dat ik nu ook anderen kan helpen die aan het begin staan van het proces.

Liefs Trudy

Agenda

Naar de agenda