Ik ben Agnès Besier, 54 jaar jong. Ik woon al weer 16 jaar in Heemstede met mijn vrouw Monique. We dachten altijd dat dat niet al te lang zou duren, we zijn toch in ons hart meer Amsterdammers en Haarlemmers, maar intussen zijn we 16 jaar verder en wonen we er nog steeds, het is ook zo lekker rustig en groen daar raak je aan gewend en nooit moeilijk inparkeren ook.
We hebben nog twee grote kinderen thuiswonend van 16 en 17, de oudste van 22 is al uit huis. Verder woon ik samen met drie katten en veel planten. Mijn vrouw en ik werken allebei, ik als HR adviseur in Amsterdam, mijn vrouw is maatschappelijk werkster. Ik werk en volg een opleiding, ik heb het best druk, ik speel nog toneel bij een clubje, ik leer Spaans en ben net begonnen met af en toe mee helpen bij de biologische boer op Wickevoort- zodat ik niet ook nog een eigen moestuin hoef aan te leggen en niet naar de sportschool hoef. Ik houd erg van lezen, ik heb ooit Frans gestudeerd en probeer dat een beetje bij te houden. Die moestuin is echt belangrijk, ik ben mijn hele leven al heel erg dol op groente en speciaal op spinazie. Helaas, het Popeye effect blijft uit (maar hij at het uit blik, dat is waarschijnlijk het verschil).
Hoe ben je met Stichting Nabestaandenzorg in aanraking gekomen?
In het begin van de Coronatijd was ik erg bezig met wat er in het leven nu echt toe doet. Omdat mijn reistijd wegviel had ik veel tijd over, ik heb allerlei cursussen gevolgd op het gebied van communicatie, zingeving en meditatie, online kon er heel veel, maar ik wilde ook iets echt gaan doen, niet alleen maar digitaal bezig zijn. Ik schreef me in voor een opleiding tot psychosociaal therapeut en ging op zoek naar zinvol vrijwilligerswerk dat ook relevant was voor mijn opleiding. De Coronacrisis ging maar door en door, mijn opleiding kon niet starten en het vrijwilligerswerk dat ik zou gaan doen bij Humanitas stond ook on hold. Er was maar één club die stug doorging en zich niet liet ontmoedigen; de stichting Nabestaandenzorg. Dit klinkt als het dorpje van Asterix dat als enige stand hield tegen de Romeinen… Nou zoiets was het ook. Ik vind het knap dat er zo veel van de grond getild is in die hele moeilijke periode.
Wat is jouw rol binnen de stichting?
Samen met Joke en Anneke ben ik opgeleid als vrijwilliger voor ‘individueel huisbezoek’. Ik heb in mijn leven ervaren hoe belangrijk het is als er iemand is die naast je blijft staan bij verlies, ik heb ook gemerkt dat dat niet makkelijk is, ik had zelf niet altijd steun aan de rouwbegeleiding die ik kreeg na het verlies van onze babydochter en mijn vader, gelukkig had ik genoeg steun in mijn netwerk, maar het scheelde niet veel, het was voor veel mensen rondom ons heel zwaar om naast ons te blijven staan en te blijven luisteren. Ik doe het huisbezoek met nog net zoveel plezier als toen ik net begon in juni 2021, het is bijzonder en brengt mij voldoening en heel erg veel nieuwe inzichten en ervaringen. Het is niet altijd makkelijk, het is wel altijd boeiend en ik ben er van overtuigd dat het er echt toe doet.
Waar kunnen wij je 's nachts voor wakker maken?
Zie bij het verhaal over Popeye, spinazie is altijd goed!